در هفتهٔ جاری، ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی امارت اسلامی، برنامهٔ پنج‌سالهٔ توسعه‌ای افغانستان را با رسانه‌ها شریک ساخت. این برنامه از سوی رهبر امارت، امیر هبت‌الله آخندزاده، تأیید گردیده و قرار است در سال‌های آینده عملی گردد.
در این سند، اهداف متعددی چون تطبیق شریعت، بهبود حکومت‌داری، رشد اقتصادی، زراعت، صحت، ترانسپورت و سایر بخش‌های ملی گنجانیده شده است. اما آنچه که نه تنها برای کارشناسان بلکه برای خانواده‌های افغان و به‌ویژه دختران نگران‌کننده است، این است که در این برنامه هیچ اشارهٔ روشن به حق آموزش و کار زنان و دختران نشده است.
در چهار سال گذشته دروازه‌های مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به روی دختران بسته مانده است. هزاران دختر که رویای داکتر، انجینر، معلم و یا متخصص شدن در بخش‌های مختلف را داشتند، امروز در انتظار آینده‌ای مبهم و همراه با ناامیدی به سر می‌برند. برای آنان خبر اعلان این برنامهٔ پنج‌ساله چه معنا دارد؟ وعدهٔ توسعه یا باز هم محرومیت؟
تحلیل‌گران باور دارند که نادیده‌گرفتن نیمی از جامعه، تنها زیان برای زنان نیست بلکه مانع اصلی در برابر توسعهٔ متوازن افغانستان است. اقتصاد، صحت، آموزش و ثبات اجتماعی زمانی تکمیل می‌گردد که زنان و مردان هر دو در آن سهم فعال داشته باشند.
